Żurawina (klukwa)
Cechy wyróżniające: łodyżka pełzająca, nitkowata, cienka, odlegle ulistniona, do 1 m długości. Liście małe, zimotrwałe, drobne, 0,1 – 1,2 cm dł. , skórzaste, jajowate lub jajowatoeliptyczne, brzegami podwinięte, z wierzchu zielone, od spodu sinobiałe. Kwiaty zwieszone, po 2 – 3 na szczytach gałązek, długoszypułkowe. Płatki w dół odwinięte, o,7 cm dł. i 0,3 cm szer. działki kielicha 4 dzielne, brzegiem omszone; podkwiatki łopatkowate, brzegiem owłosione, osadzone zwykle powyżej połowy długości szypułki kwiatowej. Jagoda kulista, czerwona, o średnicy ok. 1 cm. Występuje na torfowiskach, w bagnistych rowach, na gruntach wilgotnych i kwaśnych. Apetycznie wyglądające owoce w rzeczywistości są kwaśne, mimo to bardzo przez człowieka pożądane. We wrześniu jagody są już w pełni dojrzałe dlatego rzadko się zdarza, że możemy je podziwiać jeszcze zimą. Mimo opinii smakoszy, którzy twierdzą ze klukwa najlepsza jest po okresie największych mrozów ,ludzie już pod koniec lata rozpoczynają zbiory. Często żurawinę pozyskuje się przy użyciu specjalnych grabek, co jest oczywiście czystym barbarzyństwem. Podczas takiego 'zabiegu’ krzewinka traci nie tylko owoce ale i liście, a czasem wyrywana jest cała z korzeniami. Żurawina nie jest rośliną chroniona, mimo to że ilość stanowisk jej występowania stale maleje. Najzasobniej występuje jeszcze w Puszczy Knyszyńskiej i Białowieskiej. Doskonała na wszelkie przetwory.
Śliwka tarnina
Ciernisty, rozłożysty, gęsty krzew. Liście ma drobniejsze od pozostałych gatunków. Owoc kulisty, krótkoszypułkowy pestkowiec o średnicy ok. 2 cm, barwy czarnosinej z niebieskawym nalotem. Smak cierpkogorzkawy, do spożycia i na przetwory nadaje się po przemrożeniu. Tarnina to roślina niewybredna, rosnąca na prawie wszystkich glebach (piaszczyste, kamieniste), porasta brzegi lasów, miedze, przydroża. Cenna dla środowiska, gdyż tworząc gęste zarośla, trudne do przebycia dla człowieka i większych zwierząt, stanowi dobre miejsce lęgowe dla ptaków i małych ssaków.
Rokitnik
Niskie drzewko do 7 metrów, kora początkowo gładka, później z podłużnymi spękaniami. Ma wąskie, długie, lancetowate, pojedyncze całobrzegie liście, osadzone skrętolegle, pokryte po dolnej stronie srebrzystymi włoskami. Ogonek ok. 2 mm, blaszka liściowa do 6 cm, szerokości do 1 cm z wierzchu łysiejąca, ciemnozielona. Nie zmienia barwy na jesieni. Kwiaty są drobne, zielono brunatne, zebrane w kłosowate grona, po przekwitnięciu dają owoce w postaci pomarańczowej lub żółtej, owalnej, jadalnej jagody. Gatunek ten znany jest przede wszystkim ze swych ozdobnych, jadalnych owoców.. Kwiaty ma drobne, żółte, o charakterystycznym zapachu. Rozwijają się przed liśćmi w marcu lub kwietniu. W ich miejsce powstają kuliste owoce, które od połowy sierpnia przebarwiają się na kolor pomarańczowy i pozostają na gałązkach do końca zimy. Rokitnik jest rośliną dwupienną. Owoce bogate w witaminy stosuje się do wyrobu dżemów i soków. Dobrze rośnie na piaszczystych glebach. Jest krzewem światłolubnym, wytrzymałym na suszę, mróz, zanieczyszczenie powietrza. Przetwory z jagód mają zastosowanie lecznicze i konsumpcyjne w postaci soków, dżemów i galaretek. W Polsce objęty całkowitą ochroną. Owoc powstaje przez zgrubienie rurki kielicha. Medycyna ludowa dojrzałe owoce i świeży sok z nich otrzymany stosuje w przypadkach braku apetytu. Miękiszem owoców leczy zranienia oraz pigmentację skóry twarzy, będącą skutkiem oparzenia słonecznego. Odwar z owoców i gałązek rokitnika stosuje zewnętrznie i wewnętrznie przy wypadaniu włosów i łysieniu. Napar z liści był od dawna stosowany na Syberii i Ałtaju jako lekarstwo przy anemii, gnilcu (szkorbut), chorobach reumatycznych, chorobach zapalnych żołądka i przewodu pokarmowego. Zebrane w sierpniu i wysuszone w cieniu liście rokitnika, można stosować jako surowiec do zaparzania aromatycznej, wielowitaminowej herbaty.